- To synowski szacunek do Boga, który każe nam czule Go adorować ze świętą gorliwością, jak ukochanego Ojca, i pozwala nam spojrzeć na pobożne praktyki nie jak na męczące zajęcie, lecz potrzebę duszy i poryw serca wzniesionego ku Bogu. 

- Wzbudza hojną miłość do Boga skłaniającą nas do poświęcenia się dla Niego oraz Jego chwały, aby Mu się podobać. Nie jest więc egoistyczną pobożnością, która poszukuje pocieszenia, bierną, tkwiącą w bezruchu, gdy należy działać, pobożnością wyłącznie uczuciową, która szuka jedynie emocji i zatraca się w fantazjowaniu; jest męską pobożnością, która okazuje miłość poprzez pełnienie Boskiej woli.  

- Wzbudza serdeczne posłuszeństwo, które w nakazach i radach ewangelicznych dostrzega wyraz Boskiej woli dla nas i skłania duszę do ich praktykowania, pozwala w pełni zawierzyć siebie temu ukochanemu Ojcu, który działa zawsze z miłością, a doświadcza nas po to, aby oczyścić ze słabości i z sobą zjednoczyć.  

- Dusza nie odczuwa niepokoju w ciemnościach, lecz wie, że Bóg jest dobry i wszystko czyni dobrze (jak absurdalne byłoby znalezienie lodu w płomieniu, tak niemożliwe jest, by w Bogu mogło zaistnieć coś mylnego lub gorzkiego)  

- Dusza jest pewna Boga, ufa Mu i kocha Go z wielką czułością, nawet wśród łez bólu.  

- To właśnie w próbach i w ciemnościach ofiarowuje ona Panu najbardziej czuły dowód miłości i wierności.  

- Bywa, że człowiek teoretycznie wierzy w Bożą miłość, ale w jego duszy kryje się nieufność, a nawet milcząca wrogość do Boga. Chwila próby ujawnia i potęguje zatwardziałość i niewrażliwość serca. To dowód na brak daru pobożności i na brak pragnienia, aby go otrzymać. 

- Dar pobożności sprawia, że miejsce suszy i niewrażliwości zastępuje słodycz miłości Boga i bliźniego, która rozlewa się w duszy.  

- Sprawia, że kochamy osoby i rzeczy, które uczestniczą w boskiej istocie i Jej doskonałości. Dlatego czcimy i kochamy NMP jako Matkę Boga i Matkę naszą; kochamy i czcimy anioły; świętych; święty Kościół  

- Przez dar pobożności Pismo Święte, staje się dla nas Słowem Bożym, które ma zastosowanie w naszym życiu.  

- Jest to dar niezbędny kapłanom, osobom konsekrowanym, oraz wszystkim poświęcającym się dla Boga w świecie.  

- Jest niezbędny w sytuacjach, w których mamy do czynienia z osobami antypatycznymi, męczącymi, albo wrogimi. Dobre wychowanie i dyplomacja to za mało. Potrzebujemy współczucia dla cudzych słabości.  

- Budzi w sercu synowskie uczucie do Boga i miłosne oddanie Boskim Osobom oraz sprawom, abyśmy mogli ze świętym zapałem spełniać obowiązki religijne.  

- Udoskonala cnotę religijności, która jest związana ze sprawiedliwością (Bogu należy się miłość, chwała i cześć).  

- Religijność jest cnotą moralną, nadprzyrodzoną, skłaniającą wolę do oddania Bogu należnego Mu kultu przez Jego nieskończoną wspaniałość i najwyższą władzę sprawowaną nad nami.