Pierwsze czytanie: Hbr 5, 7-9

                                               Ewangelia: J 19, 25-27

homilia bpa Wacława Świerzawskiego

Dopiero niedawno nazywaliśmy Ją: Kalwaryjska, potem: Częstochowska – bo takie uroczystości przypadają w sierpniu. Przed paroma dniami obchodziliśmy Jej urodziny i imieniny. A dzisiaj mówimy: Bolesna.

To ważny tytuł. Ważny i ze względu na Maryję, ale może jeszcze bardziej ze względu na nas. Przypomina nam, że każdy człowiek doświadcza boleści, bólu wszelkiego. Przypomina nam, że cierpienie, którego nikt nie może ominąć, jest pełną tajemnicy kategorią, z której buduje się ludzkie życie. Ma głęboki sens, głębokie znaczenie.

Wszyscy ludzie, którzy żyją na świecie, pytają o sens cierpienia. Cierpią dzieci. Ludzie młodzi pod mundurkiem licealisty mają ociekające często krwią serca. I ludzie w mundurach i w sutannach, i w zwyczajnych, cywilnych ubraniach. Doświadczają lęku i boleści, i cierpienia ludzie chorzy, czekający na ostateczny wyrok: śmierć. Całe tomy ludzkich refleksji, refleksje ludzi mądrych i filozofów szukały i dawały, próbowały dawać odpowiedź na pytanie, czym jest ta tajemnica. Nawet w łonie chrześcijaństwa, gdzie wiemy na ten temat więcej, niektórzy stawiali problem: Po co Bóg dopuścił cierpienie? Skoro jest Wszechmocny, mógł tak stworzyć świat, że nie musiało być cierpienia.

Nie ma odpowiedzi pełnej na pytanie, czym jest cierpienie, bez wpatrywania się w Chrystusa i w Jego Matkę. Dzisiaj Paweł^[1] tłumaczy Żydom (List do Hebrajczyków) dwa motywy boleści – mówi o Chrystusie. Bo On też cierpi, Jego boleść nazywamy krzyżem. Dlatego wieszamy sobie krzyże na piersi, by przypomnieć, że chcemy według Jego propozycji odczytywać tajemnicę naszego cierpienia. Mówi: „Chrystus podczas swojego życia doczesnego z głośnym wołaniem i płaczem zanosił gorące prośby i błagania, i został wysłuchany (ale czemu został wysłuchany?) dzięki swej uległości” (Hbr 5, 7).

To jakby wskazówka (był Bogiem!), że też przyjął i dlaczego przyjął cierpienie. On wiedział, czemu należy być posłusznym i ulec. My nie wiemy. Powiem więcej: wiemy w Nim. Jeśli ktoś wie to, co Chrystus, a wie to od Chrystusa – może być uległy wobec bólu i cierpienia. Kto tego nie wie – stoi na pograniczu rozpaczy. Rozpacz jest chorobą na śmierć^[2], dlatego dzisiaj tyle samobójstw. Ponieważ ludzie rozwiązują tajemnicę cierpienia sami przez siebie. Nie uciekają się do Chrystusa.

I podał jeszcze Autor Listu do Żydów drugi motyw. Uległ Chrystus, przyjął krzyż, bo wiedział, że zmartwychwstanie. I mówi: „Chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają” (Hbr 5, 8‑9).

Chrystus wiedział, że okazując posłuszeństwo woli Ojca i przyjmując cierpienie, dokona zbawienia wszystkich ludzi, którzy nie wiedzą, po co cierpią, ale pójdą Jego drogą, otrzymają uczestnictwo w Jego zwycięstwie: zmartwychwstaną z krzyża, zmartwychwstaną ze swojego cierpienia. Za łożem śmierci jest wieczność z Bogiem.

Teraz to wszystko podsumujmy już w kontekście życia Matki Jezusowej. Ona, jako najbliższa Chrystusowi, uczestniczyła w tej Jego wiedzy o tajemnicy cierpienia. Bolesna. Ileż to razy wyśpiewujemy pieśni o Matce Bolesnej: Stabat juxta crucem Mater Christi, przy krzyżu Jezusa stała Matka Jezusowa, tak jak dzisiaj mówi nam Ewangelia (J 19, 25). I była świadoma tajemnicy Syna, tajemnicy Jego krzyża i zmartwychwstania.

A jeśli my się w Nią wpatrujemy, żyjemy tą Jej świadomością. Mamy wewnętrzny pokój i dystans wobec tej wielkiej tajemnicy, której musi dotknąć każdy z żyjących na tej ziemi.

(1988)

OŚRODEK  FORMACJI  LITURGICZNEJ

św. Jana Chrzciciela w Zawichoście   

Created OFL przy współpracy z  MAGNUM Sandomierz